Maar best een goed idee om toch te gaan rijden....dacht ik. Eric met de honden mee (best een veilige gedachten) en wij op pad richting de
APL polder want daar is een ruiterpad. Het eerste uur richting die polder was Sophie al zo fris en voorwaarts dat ze het vast niet slecht in een dressuurproef had gedaan. Ik rijd zonder bit, maar daar zou je ook niets aan hebben, de teugels hangen namelijk gewoon los als ze de explosiemodus komt. Ze gaat dan niet vooruit maar de lucht in. Even best grappig maar een half uur lang op glad asfalt hopen dat er minstens 1 voet aan de grond blijft is best een beetje spannend. Had ik dan maar wat meer lef want ik zie naar zo wel tien keer liever dan als ze maar een beetje doorsloft.
Halverwege het ruiterpad, waar ik toch ook wel mijn handen vol had om er goed op te blijven zitten, besloten de Schotse Hooglanders (een stuk of 30) dat het ruiterpad van hun was. Eric liep aan de andere kant van de omheining op het fietspad, maar daar mag ik niet komen, en dat kan ook niet met ale wildroosters e.d. Mmmm, net 500 m overleefd, nog 500 meter noordelijk te gaan voor het eerste poortje eruit en dan een roadblock. Hoe meer herrie Eric ging maken om ze te verjagen, hoe meer stieren en kooien er kwamen kijken. Sta je daar, op een heel druk hippend paard, met een leuk kek fel rood jasje aan. En het is echt waar, no guts no glory, want ik ben omgedraaid en ben het hele stuk maar weer teruggereden om vervolgens over de openbare weg weer richting huis te kunnen. Wat balen! In de films gaat dat altijd anders, dan buig je je over je paard, geeft 'm de sporen en dan race je "hieha" gillend gewoon door een kudde dolle stieren heen..... Maar ik niet, had niet alleen zelf een deuk in mijn ego maar ook voorbijgangers teleurgesteld want die stonden startklaar om mijn hopeloze actie vast te leggen op Youtube!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten